Oyuncaklarım Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Ey aşk;
Duru isteklerim var benim,
Bir de yollarını bekleyen gözlerim…

Sen benim esaretimsin vazgeçemediğim,
Özgürlüğü hiç düşlemediğim...

Sen benim müziğimsin,
Loş bir ışıkta Cem Adrian,
Zühal Olcay,
Sezen Aksu dinlemek gibisin…

“O bir yolcu sen bir hancı”
“Ben sende tutuklu kaldım”
‘’Fikrimin ince gülü’’,
‘’Ben seni çok sevdim’’…

Sen benim ‘’yalnızlığım’’da,
Hayallerime sarıldığımsın diyerek,
Bazen de şiirlerle değil de,
Şarkılarla anlatırım,
Sana olan sevdamı…

Sen benim;
Bazen krokanlı çikolatam, kurabiyem,
Bazen güneş reçelim,
Bazen güne koklayarak başladığım,
Yaşam sevincimsin…

Bazen lunapark oyuncaklarım, uçurtmalarım,
Hayatımın rengi,
Gökkuşağı çiçeklerimsin…

Masallardaki perim,
Suda yüzen kâğıttan kayığım,
Ruhumdaki nur yüzlümsün…
Sen benim düşlerimde,
Ayaklarımı beline dolayarak,
Sıkıca sarıldığım sarmaşığım,
Ruhumu dinlendirdiğim meleğimsin…

Bazen de;
Erken kalkmak zorunda olmamak gibisin...

Oysa;
Ne çok yokum var bugün,
Ne bir beklediğim,
Ne de bir bekleyenim.
Ne bir denizim,
Ne de bir kumsalım.
Ne bir selamın var,
Ne de bir haberin…

Ne bir sonucum var,
Ne de bir sebebim.
Ne bir hanım kaldı,
Ne de bir hancım…

Ne de bana gülümseyen,
Bahar gibi gülümseyişin…

Sen yoksun ya bugün,
Ben de yokum,
Ben de yokum bugün...