Oyuncaklar bilmesin çocukların öldüğünü

Elbet
Beni sevecek kadar hüzünlü çocuklar vardır
Acılar içinde büyüyecekler onlar
Anne ve babaları ölünce çocuklar
Oyuncakları da yetim kalacak
Kapkara bir çiçek gibi açacaklar dünyada
Elbet öldürecekler çocukları
Çünkü dünyanın dengesi bozulmasın diye
Dünya şerefsiz sevgilim
Bir bahar yok
Bir güneş yok doğacak
Bir umut mu?
Neşter
Başka ne var acıları kesebilecek

Benim
Bu çocuklara bir şiir hediye etmek boynumun borcudur
Çünkü gördüm
Tersine akan bir zaman gibi büyüdükçe gövdem
Güneş gibi her sabah doğuyordu acı
Gördüm
Kimdi onlara acılar eken
Kimdi yaşamayı zehir eden minik yazgılar yükleyen
Hayat
Neden bu kadar kahpece

Beni
Acılar haz etti
En çokta ölümler doğurdu
Sevinçlerin yanaklarından öpmek isterken oysa ben
Acılara
Hayranlık duyarak yaşamayı öğrendi gövdem
Bir şeylere tutunmak mı
İpleri koparan da Allah

Kalmadı söylenecek çok şey varken
Bir söz yok ki
Zalimlerin şerrinden bizi koruyacak
Kadınları ve çocukları elbet öldürecekler
Çünkü insanlar için bir şey değil vicdan
Onun için
Yaşamak, benim çocuklara borcum
Zulmü mızraklayacak olan benim ellerim
Sadık bir acıdır bizde ki

Ölmedik
Ölmeyecekler
Kelimeleri merhamet kokan adamlar

Ömer Altıntaş