Oyunbozan Şiiri - Dilan Etik

Bir satranç tahtasıydı Dünya
Şeytanın ellerinde  siyah taşlar,
Ben mi geldim oyuna?
Yoksa oyun bende mi başladı?

Kalbim bir cam kadeh,
Titrek ellerde taşınan.
Ruhumda dikiş izleri
Acımasız ipliklerden kalan

Ne toprak beni anlar,
Ne de gök beni kucaklar.
Ne söyleyebilirim derdimi
Ne de kimseler anlar.

Kimse anlamaz bu ağırlığı,
Bu incinmiş olmanın keskin sızısı.
Yine de güzel gülerim ben
İçimde dünyalar devrilirken