Oyun ve çocuk! Şiiri - Emsal Toprak

Hiç takmadan ayağını ip atlardı ki şenay
Çocuklumuzun gecelerinde bizim gibi şendi Ay.

Elinde tahta kılıçla filmcilik oynardı mevlüt
Sonra koşarlardı camiye kaçmasın diye mevlüt!

Necdet borudan üfleyerek girabolu sıkardı
Değdiğinde girabolu nice başı yakardı.

Sonbaharda oynarken buz tutardı eli ahmetin
Saymadan söylerdi sayısını cebindeki misketin

Sek sek oynardı şükran keklik gibi sekerek
Bilinirdi çocuğa oyundan başka ne gerek.

Topaç çevirirdi sokakta bir mumlu iple erol
Gülerek bakan babası, gururla derdi varol.

Elinde kuru söğütten bir sopayla hikmet
Üşenmez kazardı toprağı oynamak için met.

Mahallenin en haylaz çocuğuydu kamber!
Yorulmazdı kan ter içinde çevirirdi çember.

On yaşındaydık O! Bana göre gönüldaşdı
Nazlı nazlı oynadığı oyunu hep beşdaşdı.

Geceleri tatlı bir huzur dolardı odama
Abimle biraderim oynuyorlarken dama.

Hep meraklı gözlerle seyrederdi bizi lale
Metin’ in oyunuydu taşlardan yedi kule.

Yakar topta Ayşe’ nin gözü hep eşindeydi!
Yan tarafta on çocuk patlak topun peşindeydi.

Saklambaçta her zaman ebe olurdu mustafa
Kurtulamazsa ebelikten hemen ederdi istifa.

Hepimiz çok severdik al bayrağı öpeni
Zamantının kenarında oyunumuz kömeni.

Leyla abisine derdi ki sen de katıl
Üçgenin içerisine saplanıyorken tırtıl.

Fatma yürürdü sessizce elinde mendil
Yağ satılan, bal satılan gecelerdi kandil.

Osman için erhan’ın sırtı yumuşak döşekti
En çok sevdiği oyun kesin uzun eşşekti.

Sormazdı kimse kimseye soyunu ve sopunu
Büyük, küçük, kız, erkek oynardı kartopunu.

Uyanık kemal şöyle bir hızla kolunu itip
Çıkarırdı avucundan cin cin ile tipitip.

Bu satırları kaleme aldın adın Emsal
Avazeyi bu aleme davud gibi sal...!