Oyun, Perde! Şiiri - Baha Doğan

Bir dağın tepesinde
Bir kulübede
Elinde kâğıt kalem ve şişeyle
Dönmeye çalışırken kendine
Kapı açılır, dönüşür sıralı seslere
" Tıkılıp kalmışsın yine çöplüğüne.
Ne oldu, neyin var gene?"

Gemiler batmakta göğsümde
Onları durduracak hal yok
Sanırım tek ihtiyacım biraz kahve
Tabi arkasından bir konyak
Zaten alev alev yanan bir bedende
Isınmak ister ancak bir manyak
Yada sadece sarılmak bir bedene
Üstündeki çekilmez elemi atmak
İhtiyacım var biraz rahat etmeye
Bakın kamburum çıkıyor artarak
Dönüşüyorum yazarak kedere
Bir oyun var ortada, ironik bir kaltak
Yazarı ben, oynayanı ben, yöneteni bende
Her bölümde sen olunca gerek sapmak
Yeni bir başlangıç yeni bir hikâyeyle
Hiç oynanmamış gibi başlamak
Bu sefer hakim olmalıyım ellerime
Hayat kurtarır durmak
Bir son gerek şiire de
Bitsin şöyle bağırarak
YENİ BİR BARDAK! PERDE!