Oyun oynamalar Şiiri - Yusuf Kartoz

Oyun oynamakla uyğarlaşırız,insanlarla kaynaşırız,
zihnimizi diri,bizide sıradışı varlık olmaktan kurtarır.

Çocukluk çağında oyunlar hep açık mekendadır
farklılık istemeyen oyunların yeride bir başkadır
ilk akla gelen elimsende,saklanbaç,ipatlamalar
hep koşar,düşer, kalkar; yorulmak hiç bilinmezdir

Yaş artıkca deli deli koşmalar yok; körebeli oyunlar,
artık gizli sevdamızın evlerinin civarında oynamalar;
perdenin arkasında görür,hiç aldırmaz,ah buradalar;
gençlikte tutanabilmen imkansız; artık hızla geçen yıllar.

Orta yaştla birlikte oyun kapalı mekenlara taşınmıştır,
şimdi kaynata evi,kayınvalide evi,mahkemeler,çarşılar.
artık kimin kiminle oynadığı mechul; iyi oyun oynamalar.
yaş artıkca artıyor; kendini tutamaz yinede hep oyunlar.

Ablası! ablası! ses ver,kardeşin yok,ne taraflardasın ya,
mızıkcılık yapıyorsun,kabul edemiyorum,hadi çık ortaya
ha şumu denir,ayva dersem çıkma,elma dersem buraya
elma! elma! hadi kız çık artık; oynamıyorum,bitiriyorumya

Çok kabasın,ses ver artık; kal tekbaşına; gidiyoruuuuum