Oyun Çağım Şiiri - İzzettin Coşkun

Sırtında bir sırt çantası
Maviydi hafiften koyu
Bir oyuncak gitar birde pembe bir bebek
’Ben’ olup nurlanmıştı sırtında..
Okul sırasında görürdüm
İkisiyle öylece bakışırdım.
Oysa bebeğin oyuncaklığı
yüzüne yansıyınca titrerdim heyecandan.
Onun için olmalı ki
Oyuncaklarına bakmaya utanırdım..

Senli hayallerimi sırtlamıştım
Yüküm ağır düşüncelerim taşınmaz...
Platonik Sevdaların oltasında
Zalim kadere çılgınca bağırırdım.
Hayalperest garipliğimin oyuncağı olarak,
dalardım oyun çağına.
Bir melodi çalardı
Terkediliş oyuncağı olmuş sabrımla...