Oyun Şiiri - Hüseyin Mustafa Güvendağ

fırtına sonrası berraklık
ruhum lacivert bir denizde
bana ait olmayan her şey
bana ait olan hiçbir şey
cebimde sen
olmayan yerlere gidelim
şeffaf bir gemiyle
seninle

seninle
geceden bir gıdım karanlığı
gündüzün aydınlığına karıştırıp
duvarlara renk verelim
kırık gündüz rengi
kırık kalbim
ağlamaya yakın
şimdilik suslarda yaşıyor

bana ait olan tek şey yalnızlığım
bazen sana karışıyor
perdeleri çekin
damarlarımda dolaşan bir tutku
görmesin kimse
kim okudu onca okulu
bir yaşam okunamaz oysa
seyrettim de diyemezsin
oyuncuydum ortasında
dar sokakların açıldığı meydanlar
denize bakan sokaklar
koştum
koştum
yoruldum
oyuncuydum
iyi mi kötü mü oynadım bilmiyorum
ama kendimi oynadım sonunda