Oyun Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Ufuklar yine yandı tutuştu
Yanıp kavrulan yüreğim gibi,
Deniz yine kaldı kızıl alevler içinde,
Orman yine yüreğimin yangınlarıyla baş başa, imdatsız,
Yine seninle düştüm tükenmeyen yollara anam-babam,
Sen atlı
Ben;
Atsız.

Yollar…
Çilelerim gibi bitip tükenmeyen yollar…
Dönen, dolaşan ve sana varmayan yollar…
Her keresinde bitirip tüketmek istediğim,
Sana ulaşamayacağını bildiğim,
Yine de üstünde habire taban teptiğim yollar…
Uğrunda gündüzlerimin nasıl geceye döndüğünü
Onlar da
Biliyorlar.

Bu güneşli sokaklar sana da böyle karanlık mı?
Senin de ruhuna sıvanıyor mu bu yapışkan deniz,
Bu yağmurlar hiçbir şey söylemez oluyor mu sana da,
Işık ışıklığından,
Koku kokuluğundan,
Parıltı parıltısından vazgeçip büküyor mu boynunu?
Zaman sana da oynuyor mu
Oyununu?

(DEĞNEKSİZ ÇOBAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 33-34/100)