OYUN
Çelik çomak oynarken
Ve yahut topaç çevirirken
Ya da ne bileyim…
Kırmızı plastik bir topun peşinde koşarken,
Kulağım hep annemde olurdu
Oyundan çağrılan bir çocuk;
Çelik çomağını
Yahut topacını bırakıp giderken…
Oyundan çağrılan çocuk olmak,
Korku salardı içime!
Sonra,
Yıllar geçti aradan;
Çocukluk falan kalmadı…
Bir o korku kaldı bende;
Oyundan çağrılan çocuk olmak korkusuyla
Elim hep yüreğimde!
26 Aralık 1993 Trabzon
Kayıt Tarihi : 4.2.2019 20:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!