Oyun Şiiri - Hüseyin Cayıklı

bugun kocaman yazılarla yazıyorum.nedense içimde bir ses son vakit son gar son tren yasam bitti.bir ses gidilecek yolun var diyor.celiski içinde ruhumun sesi,bir yandan çekiştiriyor.sevdalar kendine buyruk yasanılıyor.
bu sehir bir ısık oluyor
en cok seni aydınlatıyor
bilmem bu uyrukla nereye gitsem.aşka dair yargılanacak suclarla bir deniz boyu geziyorum...
kadın bakar aya
kadın alıngan değil
biraz sitemkar...
ama neye
bilmem
bu sacmalık
sevmek yarım asır ileride.
kim kuskulanır bizden
gozlerim daha yeni ağlıyor
seni dusunmek,beni her saatte uyandırıyor.
zaman gercek değil
ilaçda değil
sacma yasamak boyle
amacsız yere
kadın adamın ayaklarına bakıyor
adam
aslında gelmek istemiyor...
bir ask için bir gemi limandan hareket ederken
adam limanı terkediyor
kadın
kadın mı?
ikinci bolume yazılıyor
dramatik bir oyunun
trajikomik karakteri...
kadının kimliğini açıklamıyor yazar.
yazarın kimliği mi onemli değil.
gercek hayatta yasanacak bir aşkın fotografını yayınlıyor
yazar aslında
yasanılacakmı o da belli değil.
yazarın kimliği onemli değil
alttarafı yalancı ayrılık yasatıyor karaktere.
kadın amansız
kadın anlamsız
yazara her dakika anlamsız yukler yukluyor
kadın yazarın hayatından bir parca
bir sarkıcıdan odunc aldı onun yasantısını
bir sarkıdan ve bir şiirden caldı...
yazar mı
kim oldugu onemli değil
sadece bu oyunu yazdı...
kadın ve yazar birde limanı terkenden adam
oyunun en son perdesinde
son sahnede sonuclanacak aslında
kadın
adam
yazar
bilmem ne olacak
yasayarak yazacagım...
sonunu bende merak ediyorum
en az sizler kadar...