Oyun Şiiri - İbrahim Başar

/sözden de öte sevdim seni
ki
susmayı hiç beceremezdim, bilirsin/

önceleri her şey basit bir oyun gibiydi sanki
mesela saklambaçta, en akla gelmez yerlerde
ilk ve tek bulduğum kişi sendin
yanar topta vurulduğum, yine sen
böyle geçerdi yaz baharımız eskiden

ve şimdi
umudun, en verimsiz toprağında yeşermiş
ama, dilimden düşecek son sözüm gibi çaresiz
eteğinden dökülemeyen taşlar kadar gizemlisin

söyle sevgili
hangi raflara kaldırdın kuş tüyü hayallerimizi
hangi sandıklara sakladın el emeği, göz nuru
ipek ipliklerle işlenmiş sevdamızın ilmeklerini

o sevda ki
yaz baharın süslü çardağında
güpürlü perdelerin arkasına saklanan
güneye bakan tek pencereydi
okyanuslara dalga salan küçücük deniz
kumdan da olsa, yıkılmayan kalemiz

yoksa
yakamozların parıltısına mı kurban gitti andımız
yada
üç kuruşluk kabuktan çıkan inci mi cezbetti nefisleri

susma sevgili
yeni kuşak özgürlüğün yıkılamaz onurunu anlat
ayaklar altında ezilmenin verdiği sonsuz gücü
acıların sabah yeli gibi geçici olduğunu
bir de, 'kör ebe'nin yeni kurallarını anlat

ve
kimin sesi kimin nefesinde
bir de bunu anlat bana

Manavgat 26.06.2013