Oyun Şiiri - Ali Gökhan Cihan

Hayat bir oyun
Ve perdeyi annemin açtığı.
Oyunun başrolünde istemeden de ismimin yazılan
Belki oynamak zorunluluğu var olan bir oyun.
Kendini bilemezken senaryosu eline tutuşturulmuş
Okumanı bile beklemeden
Adına yazılan yaşantılar ya da kazıntılar
Yaşamayı nefes olarak tanımladığında
Önünde yaşanan hayat kargaşası
Sana karşı açılan savaşta kendini bilmeden gülmen
Kimsenin sana sorma cüretkarlığı bile olmayan
Nerde, nasıl ve kiminle sorularına cevap bulmadan
İleriye doğru iteklenen yada susturulup oturtulan
Bir oyunun perde arasında kalmış
Başrollerdeki yapayalnız ben ve bizler
Bazen komik bazen de trajikomik oynarız
Kararı bizler verememiş olsak da
Ama yaşarız tek tek hayata dair
Kah güldük oynadıklarımızla
Kah ağladık kalan sahalarda yapayalnızlığımıza
Aslında önemli olan yaşantımızda
Ne istiyorsak onu gördük karşımızda sadece
Bu oyunun yönetmenliği bizdeydi
Ne başla ne de dur diyemesek de zamanında
Belki de sürüklendik, yaralandık başkaların yazdıklarında
Artık bu oyun başrolünde ben varım
Yöneteceksem eğer kafama göre yazarım
Kalemi ancak ben tutmalıyım
Seni yazdım en iyi kadın rolüne
Lütfen en güzel oyununu oyna
Ve bir gün perde kapanırsa gözüme
Sen olmalısın ellerim ellerinde…