Oyun Şiiri - Nurefşan Karakaş

Top düşüyor gökten minicik ellerine
Saklambaç oynadığını zannediyor
Peşinden de ebelemece,
Ve sonra yakalanıyor ebeye,
Kaçıyor ya da kaçmaya çalışıyor
Sonra korkunç bir ses…
Yığılıyor yere ne olduğunu anlayamadan
İçinde bir sıcaklık, kalbinden ayak parmağına kadar süzülen
Sinesinde bir acı ve ruhunda bir sürü hayal kırıklığı
Mırıldanıyor titreyen bir sesle …
“Ama bu bir oyun değil miydi? ” diye
İstikbale yönelik hayaller kervanı geçiveriyor gözlerinden.
Ve sonra gözlerinin siyahî güzelliğinde,
Gözyaşları yumru yumru olup düşüveriyor toprağa,
Ardından minik bedeninden ayrılıyor berrak ruhu
Yükseliyor arşın arşın semaya,
Bir o mu göklere doğru yükselen?
Hayır onun gibi birçok tertemiz ruh
Sonra hep birden dönüp bakıyorlar dünyanın ahvaline.
Nefisleri bir köle gibi esir almış sürüsüne insan...
Şeytanın kamçısıyla şahlanıp kötülükte, çirkeflikte sınır tanımayan beşer…
İnsanlık namına ne utanç verici bir tablo!
Sonra birbirlerine bakınıp, hallerine şükrederek,
O küf kokulu hayattan kurtulduklarına sevinerek gülümsüyorlar
Ve sonunda dönüp arkalarını devam ediyorlar yükselmeye…