Oyun Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Daha evvel de izlemiştim aynı oyunu.
Sufleler bile aynıydı.
Perdeler, oyuncular...
Evet, hatırlıyorum.
Masa vardı sahnenin köşesinde, dekorda az önemsenmiş.
İlk gözüme çarpan objeydi.
İlk sahnenin başında öpüşüyorlardı fark ettiğim.
Birazı boştu koltukların,
Kırmızıydı yüzü oyuncuların.
Arkadan sesler geliyordu telaşlı,
Genişti salon.
Kesinlikle hatırlıyorum, böyleydi, aynıydı.
Dilek vardı oyunda, umut, arzu...
Sonunda çıkıyordu imdat.
Çıkıp bir kez bağırıyor, sonra perdenin arkasında yerini alıyordu.