Oyun Şiiri - Abbas Paksoy

Mevlana’dır, bizim özümüz.
Kötülükte yoktur, gözümüz.
Böyle yazılmıştır, yazımız.
Kemal’dir, dilimiz, sazımız.

Bizler, çıktık bu çetin yola.
Ne soluk verdik, ne de mola.
Emmi, dayı, teyze ve hala,
El verdik, bir Mustafa kula.

Göklere yükselsin, hep başlar.
Hayra yorulsun, bütün düşler.
İyiye gidecek, tüm işler.
Sabahımız, Kemal’le başlar.

Halkın kalmadı, sağı, solu.
Yolumuz oldu, birlik yolu.
İşte burda, yetimi, dulu.
Önümüzde, Kemaller dolu,

Çözdük, oyunların şerini.
Çektik, ceremenin cerini.
Döktük, anlımızın terini.
Kemal, alsın artık yerini.

Velilerimizden bir veli
Boran ile esiyor, yeli,
Keklik gibi, ötüyor dili.
Taşkın akıyor, Kemal seli.

Kimseye, olmayacak maşa,
Sahip çıkacak, bizim aşa,
Başlarını, vursunlar taşa,
Gene, Kemal geliyor başa.

Selam söyleyin, düşmanlara,
Varsın göndermesin, hiç para.
Bir gün, onlar düşecek dara.
Biz, Kemal’le, gark olduk nura

Gözleri, gönlümde gözümdür.
İzleri, önümde izimdir.
Sözleri, özümde sözümdür.
Kemal emaneti, sizindir.

Ben hiç anlamam, onu, bunu
Yolum, aslan Kemal’in yolu.
Paksoy dinlemez, şonu, şunu,
Oy’um, aslan Kemal’in oyu.