Oysa Zaman Yerinde Duruyordu

sel de geçti işte
belki izi kalacak gitmeyecek bir süre.
sonra yine hayat.

oysa ne de güzel başlamıştık
nasıl da sahiplenmiştik yolculuğumuzu...

yaşamları sevdiklerince talan edilmiş iki candık
yağmalanacağı kesin bir aşka yol aldık,
yediğimiz her baskında
kurtarmaya çalışarak bir şeyleri
yağmalanmış bir aşkı yaşadık.

gürül gürül akmak istediğimiz her an
bir set çekildi önümüze,
neyi yıktık
neyi kurduk
farkına varmadık.

giden hep bizdik,
başka her şey yerinde duruyordu
zaman bile...

harekete geçirmeyi az istemedik
acemiydik, beceremedik.
savaşan bizdik, vurulan herkes
meleklerden kanat dilenmedik.

yıldığımız zamanların ertesi
bildik doğrulmayı,
tükendiğimiz anlarda
sığındık sevdanın
büyülü aşısına.

çok hata yaptıkta
hatalı aramadık,
gemi bile oldukta
sütlimana uğramadık...

kurtarıcı bizdik, kurtulan başkaları,
birilerini acılarından kurtardık
başka hiç bir şeyi...
yiten yitirendik
ama gazeteler onların kayıp ilanlarıyla doluydu.

sırtımıza kurdular her şeyi, taşıdık.
kuryeliğimizin bedeli acılar oldu,
sorularımızı sormadık
soru sorma çağında bile...

zamanın güç gebeliği
nurtopu mutluluklar doğurmadı,
her seferinde hilkat garibesi
ikiz sorunlarımız oldu.
cami önlerine terketmedik onları.

bizdik
birlikteydik,
sonsuza uzanalım istedik,
birkaç baharda
iki yaşam sürdük yalnızca.

ve dünü geçtik bu güne geldik
di’li geçmiş zamanla yazdık hikayemizi,
masal olduk.
oysa zaman yerinde duruyordu...