Oysa Şimdi Yoksun Sevgili...

Yoksun!
Yokluğuna uzanan yolların her durağında
durmaksızın kanatıyorum gözlerimi.
Ve isli tren garlarında ben’liğimi ararken buluyorum kendimi…
Yokum!
Viyana kapılarında Süleyman gibi eli boş dönüyorum şehirlerinden.
Ecelim oluyorsun… “Sen” uçurumlarımdan düşüyorum “kan” çukurlarına…
Ben ölüyorum; sen gülüyorsun!
Sonra Havaran oluyorsun düşüyorsun sevda taraflarıma...
Surlarına geliyorum bir zaman.
Fethedilmez gibi duruşun takılıyor bakışlarıma…
Kimler yitip gitmedi ki vurgun düştüğüm gözlerinin efsunkâr maviliğinde(?)
Ey sen sevdaların en büyüğü..
Muradların muradıydın ezelden; kaç sevdalını boğdun sularında..
Ben elimi uzatsam Ağrı Dağı gibi vurulup kalırım belleğinde.
Bilirim sen isyanı’nı arıyorsun ve belki de yenilmis olmak düşüyor bana..
Senden çok uzakta,bozkır ayazında esir olmak…!
Ahh dört mevsim kışa çalan ömrümün yitik uykularında adı “bekleyişlerim” olan sevdam!
Bil ki ben hâlâ kendi kalabalığıma karışıp ayaklarımı eskitiyorum Hamur’un en tozlu sokaklarında.
Hercaî kuşların kanatlarında arıyorum saçlarının kokusunu ve ıssız günbatımlarını sarıyorum yaralarıma…

Gelseydin ya da hiç gitmeseydin!
Belki o dem bir yağmur geliverirdi şehre güvercinlerin koynunda.
Belki “aşk” olur düşerdin karanfil kokulu düş kırıklarıma…
El ele soluklanırdık dilimizde puslu bir suskunlukla gözlerinde yitmiş sarhoş gündoğumlarını
Belki de yan yana uzanırdık ülkemin tepelerinden mavinin uçukluğuna…
Oysa yoksun!
Ve azar azar tükeniyorum yokluğunun dikiş tutmaz yokuşlarında…
Gelmiyorsun…! ! !