Oysa Onu Hiç Tanımamıştım!

oysa onu hiç tanımamıştım
buruk gülümsemesi ve sabretmekte
zorlandığım iyimserliği hariç.

gece lambasının yandığını hatırlarım
ve ansızın söndüğünü, gece
öfkelenirdim, söverdim, gece
yine kiminle birlikte diye!

oysa onu hiç tanımamıştım
kumral oluşu ve gözlerinin
yeşil oluşu hariç.

evi nasıldı unuttum
duvarlarında resim mi vardı, onu da
penceresi ne görürdü
dışarı nasıldı, soğuk mu onu da!

oysa onu hiç tanımamıştım
ama o gittiğinde, yalnızlığı içinde
boğulacağım kadar derindi, yalnızdım.

beni saran korkuyu hatırlarım
yüzleşememeyi kendimle,
kapatışımı gözlerimi binlerce defa
ve düşünmeyişimi, hiçbir şeyi.

oysa onu hiç tanımamıştım
çalışsam da anlamayı her gece, her sabah
her saat! düşündükçe içimde artan
boşluğu hariç.