Oysa ki Şiiri - Soner Akyol

hayat bir gariptir oysa ki,
kendi getireceğin zamanı hiç gelmeyecek gibi yaşar,
kendi çizdiğin kaderin kurbanı olmayı red eder,
istemeden de olsa geldiğin bu yerden,
isteyerek gitmek ne de güzeldir esasında,

ufkun ardında pusmuş güneş,
inatlaşıyor çıkmamaya göğün yüzüne,
köşe başlarında saklanıyor bulutlar,
adımını atsan dışarı peşinden geliyor kara yağmurlar,
ıslanmamaya yeminli bedenler,
oysa ki göz yaşlarınla ıslanmaktan daha güzeldir,

yanlış anlamışım yazdıklarımı,
yerin dibine girmekten kastım mezarım değildi oysa ki,
ne var ki burdan ötesi ölümden beter,
öyle güzel gelme aklıma lütfen,
vazgeçmem ben, bilirsin,
bir gecemi daha bana zehir etme,

değme bana, bu gece kapında olurum belki,
yarın da orda olurum, istersen hep orda olurum,
istemesen de olurum, ne olursun değme bana,
halbuki yerim ya yanında, ya yarında, ya da ayağının altında, toprakta,
oysa ki ben hiç doğmayacaktım, lâkin seni gördüm de geldim önceki yuvamdan,

sevmedim oysa ki bu dediklerini,
bir ağırlık çekiyor beni yanına bundan mütevellit,
hoş bir vedaya yer vermek, ve de son bir öpücük için,
yine de unutma sen olur mu?
ruhumu sana bağlayan nefhan hala aklımda,
ve ne kadar silersen sil, yerim;
gözlerinden akıp boynunda biriken damlalarda,

sevmem gerekiyordu yaşamayı,
oysa ki yaşam bana karşıydı sana rağmen,
her gece aynı ses,
tekrar tekrar, ve tekrar,
kulaklarımı, gözlerimi doldurduğun kadar içimi neden doldurmuyorsun?
benden seni çıkarttığımda geriye kalan yıldızlar arası boşluk, işte böyle hissediyorum,

sırf sana benziyor diye,
senin gibi gülüyor, senin gibi konuşuyor, senin gibi kokuyor diye sana baktığım gibi bakmak istemiyorum,
oysa ki seni unutturmak imkansız ancak buna cüret edecek birini de istemiyorum,
ben artık yaşamayı istemiyorum.