Oysa Herkes İki Kez Ölür

Hayat, zaten bu değil miydi?
Ölüm ile yaşamın arasındaki ince çizgi
Yazgının baştan beri mi
sonradan mı yazıldığı bilinmez
İlk otomobil icat olurken,
kazalar düşünülmedi belki de
Ve belki de Tanrı’nın buyruğudur
Yazgı desem kötü bir şey dokunur şiire
Belki sessiz bir kıyamet ve sadece tek kişilik
Herkes iki kere ölür oysa
Her çocuk büyünce ölür mesela
Hepimiz öldük hem de büyümek uğruna
Şimdi sığ bir yaşamda yaşadığımızı zannederek
Oysa gülmeyi bile unuttuk
Belki de ölülere gülmek haram
Neticede hepimiz Tanrıyı dinliyoruz.
-öyle ya
Hepimiz çocukluğumuzu bıraktık
Ölüm ile yaşamın arasındaki ince çizgide
Büyüdük ve kirlendi dünya
Biz yok etmenin arzusuyla
ve hep daha fazla daha fazla
Önce çocuğu kirlettik sonra ekmeği
Hatta kadını bile kirlettik yaşam gibi
Ve gülmek gibi birazda saflığımızı kirlettik
Temizlik adına bir şey kalmayıncaya dek
Kirleteceğiz seni dünya
Tıpkı ekmek gibi çocuk gibi kadın gibi
Ve unutunca merhaba demeyi bir çocuğa
Ve bir çocuk daha öldüğü gün dünya da
Biz küçük prensi asla anlamayacağız
Ve hiç kimse görmeyecek bir daha boğa yılanını
Martı Jonathan, o bir parça simit için uğraşacak
Ve gidemeyecek hayvan cennetine
Biz yok etmenin arzusuyla her şeyi yok edeceğiz...

Nisan 2020