Oysa Gülümserim Zanneder Göçmen Kuşlar

eskimiş anıların güz bahçesinde rengi solan bir gül
kendine sürgün güller içinde
kuruyan dallarda aynı sonun baharı
birer birer vedalaşır takvimlerden yapraklar
içim ağlar ah kederlenirim biraz daha
oysa gülümserim zanneder göçmen kuşlar

toprak kokan ellerimde
ellerin çiçek çiçek açmışsa
çoktan beridir unutulmuş hazin taşların bahçelerinde
kanarken göz pınarlarında hayatın özlemi
gölgesi kadar cansız sevgiye hasret kalmışlar
kara bahtlı umutlara sığınır işte akşamın gölgesi
düşerse üstüne uzaklarda yağmura sığınmış bulutlar
seni düşünürüm içim ağlar kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuşlar

akşam rüzgarında yankılanan suskun sesin
çağırır beni sanki uzaklardan
yüreğimde bulsam da izlerini
ah ne çok ayrılıktır bu
içim ağlar ellerim ulaşmaz sana kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuşlar

çocuk olmak istiyorum işte anne
yeniden eteklerini tutmak
bir gözüm sende yaramazlıklar yaparken
hem şımarmak hem de
gülümseyen yüzünle ruhumu aydınlatmak
sımsıcak ellerinde şifa bulmak tüm sevgisiz yaralarıma
ne yapsam ah ne etsem kendimi unutabilsem bile
seni unutamıyorum

tutamam ki yağmurları sen hasretiyken bulut bulut gözlerimde
ah ederim işte öylesine tarifsiz kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuşlar...

keşke bir yolu olabilseydi eskisi gibi bakabilmenin...
çocukluğum gibi...

Mert YİĞİTCAN
25 09. 2014
istanbul