Oysa Birlikte Islanmıştık

Yaşadığımız şehirde, biz gittikten sonra sessizlikler hakim olacak.
Ve yığınların mekanı olacak geçtiğimiz yollar.
Belki yaşamadığımız için,birbirimizi suçlayıp duracağız her aklımıza geldiği vakit.
Hiç istemediğiz kadar hayat bizi bir yerlere savrulacaktır.
Kafamız mezar taşına vurulmuş gibi, ani bir refleksle uyanacağız.
Çırpınacağız,sitem edeceğiz,geri dönmek için keşkelere sarılacag ız... Faydasız olacak elimizden gidecek saniyeler,dakikalar ve hatta saatler bile...
Ne garip, bir girdabın içinde cebelleşiyoruz.
Mümkün olmayan isteklerimiz oldu, doğru ya da yanlış, geçti işte.
Uğultular içinde, çığlık çığlığa vuracak bizi özlem, yakacak bizi, bir çöl sıcaklığıyla terleyecek bu yürek, sussuz kalacak bu dudaklar çatlayacak,hasret kalacak bir damla yağmura.
Oysa birlikte ıslanmıştık, bu şehrin yağmurlarında, birlikte yürümüştük yarınlara,seslenmiştik hayata... tartışmıştık ay ışıg ına rağmen.
Şimdi,nerden nereye gidiyoruz,bilinmeyen meçhul bir duygu içinde, seninle ruyada buluşmak ümidinine sarılıyorum.
Acı hissetmekle meşgulum, seni düşünmekle mükellefim...
Uyumakla,ruyada olmakla geçmiyor biliyorsun değil mi?
Ufak bir seslenişle ve sitemle gene gözlerimi,gözlerinin hatırına kapatıyorum.