Oysa Bir Zamanlar Çocuktuk

Özlemin dayanılmazlığı son safhalarda şimdi,
Bahçeleri karanfil kokulu evlerde,
Nede huzurluyduk...
O zamanlar Henüz basmadan elbisesi çiçekli elbisesi olan,
Masmavi gökyüzüne uçurtmalar uçuran,
Her sabah güneşin doğuşu ile kendini,
Sokakların özgür ve korkusuz kollarına atan,
Sokakların tozuna sürte sürte büyüyen çocuklardık...
Bahçelerde Ardıç kuşu gibiydik o zamanlar.
Kaygısız,sorunsuz,hayat dolu...
Güneşle birlikte başlayan hayatımız,
Gece yarısı bütün canlı mahlukalta birlikte,
Uykuya,rüyalar alemine dalıyordu...
Badem çağlası gibi taze düşlerimiz vardı,
Dalında yeşeren...
Her sabah toprağın yüreğine düşen cemre,
En son bizim yüreğimize düşerdi...
Bir orman kuytusunda gizli kalmış,
Kendini saklayarak büyüyen çocuklardık..
Duru bir su gibiydi ruhumuz,
Kirlenmemiş...
Kirletilmemiş,saf ve masumduk..
Neydi çocukluğumuzda ki o büyü?
O korkusuzluk...
Karanlık yavaş yavaş tepelerin ardından bastırınca,
Evlerin camlarına vuran ışık hangi güneşin eliydi ki;
Ölesiye bir huzur bahşederdi bizlere...
Yüreklerimizin bam teline dokunan o sihirli el kimin eliydi?
Çocukluğumuz en huzurlu yanlRINI,
Yanına alarak gitti ötelerin,ötesine..
Yüreklerimizden yaprak yaprak dökülen mazi,
Şimdi bizden çok uzak..
Bizi iyi yapan,güzel yapan tüm güzelliklerin,
Sisli perdeler ardına saklandığı bu demlerde,
Üzgünüz...
Yılgınız...
İçimizde hergün kasırglar esiyor,
Fırtınalar kopuyor yıkıyor gönül mabedimizi...
Sihirli bir elin yüreğimize dokunmasını bekliyor diger yarımız.
Biz çocukluğumuzla birlikte,
İyi yanlarımızı soyunduk kendimizden...
Zamanın karası karış karış sarmış,
Tüm aydınlık yanlarımızı...
Sular bulandı,dereler,ırmaklar sustu,
Umutlarımız aşılmaz dağların ardına saklandı..
Karalar bagladı bütün beyazlar,maviler yeşilelr...
Dile gelmez oldu iyi taraflarımız.
Sürgün yedi sevdalarımız...
Ve sustuk! !
Oysa bir zamanlar biz çocuktuk..
08.03.2010