Oysa... Şiiri - Adnan Şahin 2

Tepside Hamsi Buğulama... Sabahları erkenden uyanırdım çocukluğumda, yine böyle bir sabahta, kulak misafiri olmuştum, annemle babamın konuşmalarına. “ Pazar harçlığını ne yapacağız Mustafa? ” demişti annem, “ yok hanım para, borç bulursam yollarım çocuklardan.” Demişti babamda. Çocuk yüreğimle, çok içerlemiştim bu konuşmaya ve o an kararı mı vermiştim. Günlerden Salı’ydı ve kasabamızda Pazar kurulurdu, okula sabahçı gidiyordum, ilkokul üç ya da dörtteydim. O günkü okuldan hiçbir şey anlamamıştım, son zili duyar duymaz, koşar adımlarla fırına yönelmiştim. Önlüğümü çıkarıp, okul çantama tıktıktan sonra, yüz tane simidi kaptığım gibi, vurmuştum kendimi yollara. - Simiiit vaaar! Var mı taze taze, gevrek gevrek simiiit istiyeeeen! Simiiiit! Diye avaz avaz bağıra, çağıra üç dört saatte satmıştım bütün simitlerimi. Kafama koymuştum bir kere, kazandığım parayla pazarlık görecektim eve. Sonra dalıp pazarın içine, iki kilo hamsi, domates, salatalık, elma, portakal, falan almıştım büyük bir mutlulukla. Eve gelince annem,“ nerdesin sen? ” diye kızacakken, elimdekileri benim aldığımı duyunca, ışıl ışıl ağlamaklı gözleriyle; “ sağol yavrum.”demişti. Sonra balıkların içlerini bir güzel temizledi, yıkadı, tuzladı, tek tek tepsiye dizdi, üzerlerine, domates, soğan ve limonu yuvarlak keserek serpiştirdi. Nasıl da güzel kokmuştu balıklar, sobanın üzerinde pişerken. Kalabalık bir aileydik, altı oğlan, en küçüğümüz kız. Babamız gelince eve adeta nefeslerimizi tutardık, babacığımı hem çok sever, hem de çok korkardık. Hava kararmıştı, sabırsız bir beklemeden sonra, babacığım nihayet eve geldi, sofra hazırdı, tepside hamsi buğulamaya baktı, “ parayı nerden buldun hanım? ” dedi. Annem gülümsedi ve bana baktı, “bu gün oğlumuz gördü pazarlığı, okuldan sonra gidip simit satmış.” Dedi. Babam zaten çok duygusaldı, gözleri doldu, koklayarak, gözlerimden öptü ve “oğlumun ekmeğini de yedim ya “ dedi. O günden sonra hep severek gitmiştim ayakkabı boyamaya, simit satmaya. O günü ve o balığın tadını hiç unutamamıştım. Şimdilerde ara sıra, kokusu yayılır, evimizin odalarına, aynı anacığım gibi yapamasa da aşkım, o günü hatırlatır bana; tepside hamsi buğulama...