Oysa Şiiri - Kaan Karaduman

Yaşamaya çalışırsınız bir evi paylaşırsınız bir ömür yetmez gibi gelir, her gün yenilikler bekler sonra yavaş yavaş dumanlanır ortalık sis yaklaşır,
Sonra bir bakmışsınız mumlar sönüyor bir bir..
Karanlık çöküyor usul usul, sinsice sessizlikle birlikte sanki anlaşmış gibi, bir veda eder aydınlık.
Ve “hoş geldim” der karanlık hınzırca,
Zamanla alışırsınız gözleriniz artık karanlıkta da seçer olur, sonra vakit geçirmeye başlarız, bir bakmışız arkadaş olmuş,
sonra kanka yeni nesil tabiriyle ardından dostum diye yapıştırır.
Ve sonra dosttan sevgili olmuşsunuz…
Çıkmazı olmayan buhran burada başlıyor işte!
Aslında karanlık diye tasvir etmeye çalıştığım giriş kısmı birebir aydınlığı temsil ediyor ama nasılsa o aydınlık zamanla bizim gözümüzde karanlıklaşmaya başlamıyor mu zaten…
Hırs yaparız her şey güzel geçecek diye.
Ama o hırsta boğulmak kötülerin en kötüsü değil midir, ama o kadar farklı yaklaşır ki kötü gelmez gözüne ve dibi görmeye başladığı zaman hala çabalar hırs,
en sonunda çaresizlik olur adı ve sürüncemeler başlar…

Oysa ne güzel gelmiştin bana,
Şimdi fırtınalar kopuyor içimde,
Bu hayatım boyunca ikinci kez oluyor, neler oluyor yine bana.
Ben bunları istemiyorum ki artık!
Yeniden Cem Adrian dinleyerek sabahlara kadar oturmak, kül tablasını ağzına kadar izmaritle doldurmakta istemiyorum…
Sen benimle başlamak istemiyorum sözlerime.
Senle başlayan ama sensiz biten sonları istemiyorum!
Ben hiç anlayamıyorum içimdeki koca boşluğu ama seviyorum o hiçi ki boşluğum az da olsa dolsun diye..
Ben canım dediğim zaman içten söylerim, canımı verebilecekmiş gibi..
Sende alacakmış gibi..

SAYGILARIMLA…

18/08/2011 02:55