Oynama Yeter Şiiri - İsmet Hoşca

Ne kaygım ne korkum var, yürek basılıp çiğnendikten sonra,
Bilmediğim aşk oyunlarına, yasaklar konsa da bana, sana,

Okunmayan gizli bir işaret miydi, o anlamak isteyemediğim,
Sana göre belki de bir tek seni hiç anlamayı beceremediğim,

Seni sevdiğimi bir çırpıda bir sözcükte anlaşılsın istediğim.
Yüzün, gözlerin, sesin, dudakların, sen gel derken göremediğim,

Bir yanımda öyle bir fırtına var ki, bunu ancak yaşayan bilir.
Fırtına mı, karakış mı, yar ile yaşayan değil yare ulaşan bilir.

İki arada kalınca ve de darda bulanınca, tersine akmaz sular
Konan bütün kurallar ve yasaklar, umurumda mı bu tabular.

Kendimin mi olmalıyım, yoksa seninle mi sonu bulmalıyım.
Her şeyde deli dolu sen. Sensizliği zincirlere mi vurmalıyım,

Takılmış gözlerin, öyle bakmazdı, masum mahzun bakışmaz,
Yeter yalan, inkar, yalnızlık. Yorma kendini, zorlama yakışmaz.

Keten helvam, tadını çıkar özlemişliğini, yalnızlık kokusunda,
Ne kurtulmak iste, ne de isyan et bu yaşama veda yokuşunda,

Yaşadığını ve aşkını, inadına sev, inadına doğ be, yüreklere,
İnadına yaz, umutsuz sevdalarını, bilerek gir boş gönüllere.

Yaprak dökümü yaşayan yürekler şimdi tüm acıları çeksin,
Yazılmışsa alınlara hasret, bırak acıma yüreklere, hüzünlensin.

Suskun düşünüyorken boş ver saatlere, yine sensizliği
vursun.
Kırgınlık ve hasretin, hançer gibi o yüreklerde dağlasın dursun

Sen benden uzak, ben senden uzakta, yaşamak mümkün değil.
Sevgi varken yürekte, başka yürekte, yasamak mümkün değil.

Gözlerinin mahkumuyum, beni büyüler, bilinmezlere sürükler,
Canımdan geçerim de, asla vazgeçmem senden, oynama yeter.