Öyleydi Zaman Şiiri - Önder Karaçay

Öyleydi zaman
Bekleyişler uç vermişti,
Sonrasında gelip bir yerlerde kalakalmışlardı.
Daha çocuktular,
Düşlerinin ayazında
Bekleyişlerini renklendiriyordu,
Dünyanın sırrını ona verecek birini bekler gibi.
Bir gün o beklediğimizi sandığımız
İnsanlar geldi,
Ötede, yanı başımız da
Dönüp bakmamızı bekliyorlardı.

Öyle bir bekleyiş ki;
Işığa, renge, çizgiye, ezgiye kapılar açıyordu.
Bir döngü aslında insanlar arasında,
Öyleydi zaman dedirtecek,
Söz döngüsü gibiydi.
Oradan bakıyordu hayata herkes,
Var olan ne varsa,
Sezgisel değildi bakışlar,
İçe dönük ağrısı olan bir başkaldırının
İzinde gitmek istiyor gibiydi.
Bizleri buraya taşıyanın ne olduğu
Belli değildi
Öyleydi zaman

İnsanların bu hali
Çocukluk mekanlarımızın karanlıklarına
Yağan karla aydınlanması
Ak örtünün bezediği düş dünyasına dalmaktı.
Görünüm insanların fikrini de değişebilirdi
Sadece görmemiz biçimlenmediği zaman,
Doğru kendi doğruluğunu ispat edemiyor iken,
Yanlışın kendine her yerde yer bulmasına
Söz kalmıyordu,
Öyleydi zaman

Hayatı kavrayış şeklimiz gözlerimizin
Bakışlarındaki iklimde yaşayamıyordu
Her görememe veya direniş ayrı bir deneyimdi,
Keşfe yürümeye gerek kalmayacak
Tek öğretici bunlardı sanki
Sabır, eda, ölçülü sevgi ve saygı ne ki
Alabora olmak veya alabora etmek tercihi,
Hayatın arkasında bıraktığı
Çizgilere bile aldırmıyordu

Önder; etkileme/esinleme duvarının kıyısında
Bekleyişine devam etse de,
Her şeye rağmen bakışları sessizliğindeydi,
B/öyleydi zaman

Önder Karaçay