Öylesine Bir Yetim Şiiri - Emine Şafak

Yetim bir çocuktu...
Gülmeyi, ağlamayı unutmuş bir çocuk!
Körpecik bir yavru gibi, sıcağa muhtaç bir çocuk.
Bir sevgi miydi aradığı? Parayla pulla alınamayacak bir sevgi...

Yetim bir çocuktu,
Sevgiden mahrum, sevgiden yoksun bir yetim...

Kalem yazmıyordu onun yalnızlığını,
Hiç bir şiir anlatamıyordu, onun kuş uçmaz, kervan geçmez gönlünün çığlıklarını...

Yetim bir çocuktu...
Aradığı tek şey mutluluk muydu?
İnanmaktı belkide birine, ısıtmaktı o küçücük yüreğini birinin sevgisiyle...
Susturmaktı gönlündeki çığlıklarını, meydan okumaktı belki yalnızlığına...
Kim bilir, belkide intikam almaktı hayattan?
Sokmamalıydı yetim gönlüne hiç bir düşman! ...

Çekmeliydi kılıcını, muzaffer olmalıydı, yenmeliydi yalnızlığını…
Herkes bilmeliydi bu yetimin zaferini...
İstediği bir tutam sevgiydi...
Ne acımak, ne acınmaktı onun derdi...
Suçlu kendi miydi, yoksa yetim bırakılan yüreği mi? ..
belkide tek isteği, yetim kalmış gönlüne verilecek sıcacık, samimi bir sevgiydi? ..

Yetim bir çocuktu...
Yuvasından düşmüş yaralı bir kuş misali gönlünü, sarmalıydı birileri...
ya da büyütmeliydi, korumalıydı avuçlarının içinde güvenle...

Hüzünlü bakan gözlerinin içinde, yıldızlar olmalıydı...
Umutla bakmalıydı yarınlarına, gülmeliydi yüzü...
Yaralı bir gülüş değil, gamzeleri olmalıydı, güle benzeyen yüzünde...
Güller kıskanmalıydı gül kokan tenini...
Hüzün değil, neşe saçmalıydı kahkahalarıyla...
Ağıtlar değil, şarkılar mırıldanmalıydı o kadife sesiyle...
Bülbüller kıskanmalıydı bu yetimi...

Yetim bir çocuktu...
Sevgisizliktendi yetimliği...
İlgiden mahrumdu...
Boynu büküktü
Alelaleydi işte
öylesine bir, yetim.................

17.10.2011

Emine Şafak
Kayıt Tarihi : 17.10.2011 09:14:00