Öylesine bir sabah-2

_ sessiz ve ıssız etraf

dün yok artık yarında hiç olmadı etraf nura boyandığında
hayatı için adanmak özlem çekerek
bütün insanlığın acısıyla yalnızken denizdeki ışıklara daldım
ay battı batacak sulara

ağaçlıklar içinden şakıyan bir serçenin sesiyle uyandım
yalnızlık ile coşku vardı bu seste gün yükselirken ufka doğru
tekrar sabahın olmasını bekleyen gecede kavramak hayatı derinden

böyle ölüm çok güzel olmalı kızaran ufuklarda eriyen ay
salkım saçak dal gibi gün ışıkları denizden aksedince
korku sardı geceyi ve bulutlarda helecan

sadece bulutlar yaprakların umarsız hışırtısını duydu

_ sana bir sözüm daha var

insan ancak çocukken böyle korkuyla dolar karanlıklar içindeki soluksuz ay
görülmemiş bir gece değildi ki geçen gece
neden yapraklar gibi düşmede gönülsüzsün günden
güneşin bakışı hep beni aldatıyor tüm sokakların yüzü sabaha çevrilirken

tarlalara yay artık gölgeni güneşli saatler
ay ve gün birbirilerinden hüsranla ve mutsuz ayrılırken
yapayalnızdır hep yalnız kalan bir kere

sahip olduklarım çok uzaklarda ve kaybettiklerim
güçlenip genişlemek derken zamanı unutup affettim
buhar oldu düşlerim karışıveren maviliklerde

şimdi şafak söküyor görkemli ve acılı

_ birden her şey sustu

ay ve güneş birbirine yalvaran iki göz sanki
hiç bir zaman sarılamadığım ve vazgeçemediğim ömür gibi
köşedeki ıhlamurun bağrından kokular karışıyor rüzgara
gece ve gündüz düş oldu birbirine

artık gülüyor güneş toprakta ve denizde
bu düşten önceki yarı aydınlıkta yalnızlık dökülür gökten şehrin üzerine
çiğ aradaki o saatlerde yağdı zamana evrilerek

bende gece biterken onlarla birlik yavaşça taş kesildim
biri var ki bu düşenleri tutuyor yumuşak ve sonsuz eliyle
şeddeli arafta durmuş gibi sessiz ve sakince

olgunlaşmak sanırım bu hayatın ötesinde