(öylesine Bir) Mektup

Aşk yeryüzündeki bütün duyguların üstünde bir duygudur. İnsan aşkı çok nadir yakalar dünyada. Bir gün yollar ayrılsa da izler sonsuza kadar kalır. Belki de böyle mektuplar yazılır, hiç gönderilmeyen. Ama yine de güzeldir bunlar. İnsan hislerini paylaşacak dostları hep arar. işte bu öylesine bir mektup, yaşanılanların ardından yazılan ve yerine hiç ulaşmayan. Hislerin düğümlendiği anda kalemden kağıda fışkıran. Dökülen son sözler, aşkımdan...

Dün, dündü galiba,
Seni gördüm rüyamda.
Usulca sokuldun yanıma.
Önce tokalaştık,
Sonra da öpüştük.
Ayak üstü ufak bir sohbet,
Sonra da ayrıldık.
Ayrıldık dedim de,
Sahi biz neden ayrıldık?
Sevgimiz mi eksikti,
Yoksa sabrımız mı?
Aslında aşk güzel şey be!
Kısa da olsa, uzunda
Ömür boyu da sürse,
Bir günde.
Sahi ne yapıyorsun şimdi?
Hala yalnız mısın?
Ne yapıyorsun şimdi oralarda?
Beni sorarsan, hala yalnızım.
Tek dostum, mazideki aşkım.
Aslında özlüyorum seni be!
Güzelliğini, bakışlarını.
Sahi be, neden ayrıldık biz?
Yoksa eksik miydi sevgimiz?
Neyse, bunların artık yok bir anlamı.
Mühim olan şimdi mutluluğumuz.
Ayrı ayrı yazıldıysa böyle olsun be!
Ben üzüldüm, sen bari üzülme.
Mutluluklar diliyorum sana
Ve, özür diliyorum üzdüysem.
Ne olur kırılma eski aşkım,
Bunlar ne yalvarış, ne de sitem.
Elveda diyorum satırlarımın sonunda.
Tek dileğim var senden,
Beni ömrün boyunca unutma.
Hoşça kal bir tanem...
Gözlerinde hiç olmasın nem.
Mutluluk senin olsun,
Uzak dursun hep özlem.
Bu öylesine bir mektup zaten,
Eskilerden,
Çoooook eskilerden.