Öylesine.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Ilık bir bahar aksamıydı kurbağaların ay ışığına olan sevdasında hep birlikte göğe bıraktıkları seslerdeki sevdaları göğe sunmaları.
Akşam kendi yalnızlığına çekilmiş, gizemli iç çekişleri bir rüzgârın seramonisinde canlanıyordu.
Yıldızlar ölümsüzlüklerini sınıyorlardı gök yüzünde.
Yüzümümdeki hüznü ay ışığından gizleyememenin telaşı vardı benliğimde.
Kimliğimde yazan cesur bir yenilmişlik hikâyesiydi.
Düşen yıldırımların izi vardı gözlerimde.
Çok şeyler sönmüştü zavallı yüreğimde.
Sönmüş volkanların içindeki yaşanmışlıkları aramanın nafile çabasıydı avuçlarımdaki yorgunluk.
Sırt üstü uzanmışlığımdaki rahat etme durtüsüyle odanın tavanına odaklanmış yorgun gözlerim yenilmişliğini kutsarken, kan kusuyordu yüreğim, hayatın harmanına.
Ormanlar yürüyordu üzerime üzerime.
Tüm yeşillikleriyle birlikte mutluluğu getirircesine.
Ne kadar da nankörüm ki ben, mutluluktan kaçmakta ne oluyor ki!
Kendime yaptığım naz ayyuka çıkarken mutluluğu küstürüyordum ya neyse.
Hüzün baştan aşağıya esir almıştı beni.
Bu esaretimi karanlığa mum yakarak kutlamak istiyordum adeta.
Aslında beni umuda küstüren kahpe düşlerimdi
Her güzel düşten kabusla uyanmanın iç çekişleri vardı benliğimde.
O yüzden mutluluk bir tuzaktı ve mutluluktan uzaklaşmak istememin sebebiydi işte.
Yarını meçhul bir yolculuğun güvertesinde sessiz çağrışımlarımla birlikte toplumdan uzak olmanın keyfini yaşıyordum yine de.
Ben hayata yenilmiş bir adamım.
Adımı su üzerine yazıp, imzamı deryalara atmanın boş hayalleriyle yaşamanın sersemliği içinde yitip gideceğim bu diyardan.
Sessiz bir çığlık biriktirdim boğazımda.
Tüm hayallerim ayazda donarak yok oldu ya, o yüzden buzdan bir adamım artık.
Bakışlarım manâsını yitirmiş.
Yüzümde duygudan yoksun bir ifade.
Dibi görünmeyen sulardan da korkmuyorum.
Ben artık toplumun bile dışına ittiği bir adamım.
Varla yok arası bir yerde, tüm renklerden soyutlamışım kendimi.
Eh bir şekilde yaşıyorum işte, öylesine yaşıyorum.