En çok ayrılıklar yıktı beni.En çok hasretler...Çok fazla korkularım var benim ama ailemden birinin acısını yaşamak,düşünmek bile çok korkutuyor beni...
Bir de yalnızlık korkutuyor beni...Yaş kaç olursa olsun tek başıma bir oda da yatmak korkutuyor beni,karanlıktan hep korkardım,karanlığı görmemek için sımsıkı kapatırdım gözlerimi...
Çok azdır ama bazen evde yalnız kaldığım olurdu o zamanlar televizyon gece yayını yapmazdı,radyolar gece kapanırdı.Soba yakardık ısınmak için,doğalgaz nerdee..
Yalnız kaldığımda güğüme vururdum gürültü olsun diye bağıra bağıra şarkılar söylerdim.Çünkü yalnızken duymak istemediğim en küçük tıkırtıyı bile duyma sebebim oluyordu sessizlik...
Dost,arkadaş,aile benim için en büyük değer o yüzden hepsine sahip çıktım ya,korumaya çalıştım,Kaybetmemek için sustum,kaybetmemek için görmezden geldim,kaybetmemek yalnız kalmamak için sevdiğim tüm insanlara sımsıkı sarıldım...
O kadar çok sarıldım ki,o kadar sahiplendim ki kendi hayatımdan vazgeçip sevdiklerime adadım hayatımı.Onların acıları benim acım onların mutlulukları mutluluğum oldu...
Ben onları düşündükçe onlar rahatsız olmaya başladı.Kimisine göre hayatına karıştım kimisine göre herkes kendini korurdu fazla üzerine titredim kimisine göre belki de bencildim kimisine göre her şey benim istediğim gibi olması için uğraşıyordum. Oysa ki ben kimse kabul etmese de hayat hakkında çok iyi analiz yapıyordum.Kimsenin göremediği mutsuzlukları kimsenin göremediği ayrıntıları hayatın satır aralarını çok iyi okuyordum...Zaman geldiğinde Gülhan demişti lafını çok duydum ama aman Gülhan der,konuşur öyle lafını da...
Hayatta ki tek amacım sevdiğim insanların acı çekmemesiydi ama gördüm ki kimsenin yaşayacağı acıyı engelleyemiyorsun...İnsanlar söyleyerek değil yaşayarak öğreniyor...Ben de çok şey öğrendim yaşayarak hayatta nefret ettiğim üç kişi var üçü de çok sevdiğim canlarımı çok üzdü.Ben beni üzeni affettim de sevdiklerimi ağlatanları affedemedim...
Kinim yok kimseye, kimseye art niyet kötülük düşünmem düşünmedim de ama çok kırıldım çok yoruldum bee...Biliyorum çok sevdiklerim beni çok seviyor beni ama ben mutlu olmayı bilemedim.Ama ben artık hiç bir sevdiğimi kaybetmeye hazır değilim...
Her zaman diyorum Allah’ım bana sevdiklerimin acısını göstermeden beni alsın.
"Ölüyorum tanrım
Bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür
Biliyorum tanrım.
Ama, ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...
Üstü kalsın..."
CEMAL SÜREYA
13 EKİM 2016 PERŞEMBE
SAAT 00:37
GÜLHAN AYDAŞ
Kayıt Tarihi : 13.10.2016 00:41:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Gülhan Aydaş](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/10/13/oylesine-311.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!