Öylesine Şiiri - Fuat Eriçok

gözlerimden sızdı aklıma bir anda izinsiz
öylesine tanışıverdik bakışırken sessiz
büyülü bir buhar becerisiyle süzülüverdi kalbime
kulak kıvrımlarımda kösnülü sesi
yüzümde tülsü temaslarla dolaştı nefesi
nasıl sıcaktı dudakları bilemezsiniz
özgür öylesine
delicesine densiz

ne ben kopuyordum kararsız karanlık dönemeçlerde
ne o yapamıyordu yalnız
bensiz

kâh kıskançlık krampları karnımda kasım kasım
kâh amansız arzu davulu göğsümde gümbürtülü
yokluğu yalnızlığımdı çırılçıplak savunmasız
sevgisi şeffaf bir şal ömrüme örtülü
öyle bir iki olduk ki tekden bile tenha
ben onda yitik
o bende gizli
ve diğer ne varsa ümitsizce önemsiz

sınırsız sarmaşıklar gibi sarım sarım sonsuza
kaybolurdu kollar bacaklar önümüzde gerimizde
esrik ellleşmelerle yüzercesine terimizde
kösnü kıvıl kıvıl kızıl bir yılan dili
ve gemden azade saf arzu idik öylesine
tutuşmuş bir koruluğun korlu kuytularında
geçtiği yeri yakan yanardağ kuduruğu lav tüm damarlarda
ve tekrar tekrar volkan infilakları içimizde
erirken benliklerimiz yok olmaya ramak
tüm günahların kesiştiği kavşakta
nefes nefese buluşurduk birbirimizde
kimliksiz
bedensiz

öylesine kesilirdi nefesimiz inleyemezdik
haydi haydi haydi
vakit sınırlı
yetersiz

öylesine çekilirdi ki özsu bedenden
kendiliğinden tutuşan çıralı çamlar gibi yanardık birden
dökülse suyu yedi denizin
serinleyemezdik
tüm şehri yıkardık sanki gece boyu
ve taşımışcasına molozları sabaha dek
öylesine bitkin erişirdik yeni güne mahmur
ruhlarımız kırık dökük dağılmış bin parça
gözlerimiz fersiz

ve bir gün
öylesine saçmasapan savunulmaz
koptuk birdenbire
tüm çılgın aşkların çaresiz
kaçınılmaz kaderinde
nedensiz

şimdi ayrık otlarıyla kaplı gönül yollarım
gelensiz gidensiz
yitik şarkılar mırıldanıyorum
buruşuk kağıt parçalarına notlar düşüyorum
öylesine

sarılmış iç güdülerime uykusuz rüyasız hayalsiz
titriyor ve üşüyorum
gülmesiz
üzülmesiz

öylesine

(20 aralık ’06)