Öylece uyumuşum Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Mevsim yaz mevsimi ...
İnsanlar izin telaşesinde ve şaşkın 😧
Ben ise senin telaşende,iz’indeyim.
Gider ayak kırdın beni kırlangıç kuşu gibi
Öfke kusarak ayrıldım senden
Vurdum kendimi bir dağın yamacına
Bilmem!
Belki de sen ulaştın amacına !
Ve ben haykırdım ey oyun bozan gelde bak
Ektiğin acı’na ... Ama sustum !
Öylece uyumuşum Sensiz,
Sen ,bensiz ayrı yerlerde
Üstüme çullanmış yine hüzün furyâsı
Kıpırdanamaz haldeyim.
İçimi çekerim öksüz çocuklar gibi gözlerimde kırık kanatlar Can çekişmekte
Eğerim başımı Bazende dalarım tâ derinlere
Alevlenir,gülümser ,gibi olurum
Birden garipserim yelkenleri suya indirir üşür gibi olurum.
Bu ayrılıklar birgün öldürür beni bilirim.
Ve demiştim
Bu yaz mevsiminde “güneşin doğmasın diye”
Bak iki gündür güneş bile doğarken üşüyor, darda !
Ben zorda,
Sen ise üşütüyorsun ,tadın yok bilirim. Benim Ah’ım seni sarmaladı ;
Dengeni bozdu doğanın dengesini bozduğu gibi
Suçsuz yere kırılan bir 💔 kalp ve susuz bırıkılan
bir çiçek 💐 kalmışım ortalarda yetim bebeler gibi
Sen gittiğinle kal sevgili
Bende bak’a kaldığımla yanayım.
Mevsim yaz mevsimi ben senden aldım
Gayri hayat’an dersimi...

Memoçilo 05.07.19 Berlin