Sen alabilir misin bu canı benden?
Sen sökebilir misin kalbimi bedenimden?
Sen olabilir misin ömrüme kast eden?
Ben seni derman ol diye beklerken böyle çaresiz,
Zar zor ayakta duran bu iki bacakla sarılırken hayata,
Oruçken dokunmaya...
Bende ki tek mirasın o birkaç resim,
Bir de doyumsuz anılarımız...; el ele, feleğe çektirdiğim
Sonrası zaten düş değil mi yaşamda...
Zahmet etme!
Zaten kılı kırk yardı gönlümde bu son bulmayan bekleyiş
Ben sıkarım alnıma.
Sen; bırak, yine umudum kal!
Madem sondur son vedandır bu yüreğime
Hoşça kal...!
Giderken, aldığın canı da götür bırakma,
Giderken söktüğün kalbimi de koy çantana
Git, ardına bakma.
Ben seni kefen diye giydirdim yüreğime; çaresiz!
Sen olmayacaksan ben zaten yokum sevdiğim,
Şüphesiz! ...
Düşünme! üzülme de bittiğine
O bitiş sana kalsın, sen bitti bil öylece
Ben hiç bırakmadım gözlerimi sevdamsız,
Bitirmedim de...
26 Aralık 2004 Pazar (01:41)
Mustafa Çelebi ÇetinkayaKayıt Tarihi : 31.12.2004 11:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
2011© “SENİ SENSİZ YAŞAMAK” Adlı Şiir Kitabımda Mevcuttur.
TÜM YORUMLAR (16)