Öylece bir an...
Ansızın sen, hayallerinde bile olmayan, gerçeğin, tam ortasında...
Anlamazsın,
anlamlandıramazsın...
ne oldu ? nasıl oldu ? Bilemeden, öylece yaşarsın... Bulutlar çaresiz kalır, sen gökyüzüne sığmazsın...Kalbin; sana seslenir,konuşmaya başlarsın. mutluluk bile yetersiz kalır,tarifsiz duygular yaşarsın... Bilirsin orası bir sığınak, sense oranın tek sahibi,orada kalırsın...Tüm hisler ihtişamıyla özündedir...hiç kimse dokunmasın...kalbin seninle yaşıyor zannedersin, oysaki sen,onunla yaşarsın...
Tüm umutsuzluklara rağmen gülmeyi unutmadım.
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Devamını Oku
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim