Öyle Zor Ki Şiiri - Ercan Keskin

Öylesine zor ki sensizliği kanıksamak
Hiç olmamışcasına yaşanmamışcasına
Ayrılığı sıradan katlanabilir sanmak
Çaresiz kabullenmek dayanmak acısına

Yokluğünda geçmişi yâda daldığım zaman
Ayrılmıyor gözlerim ıslak camdan asla
Mutlu günlerim geçer senin ile aklımdan
Beni çağıran buğulu gözlerinden yasla

Unutmak istiyorum anımsatan her şeyi;
Bir dönemdi kapandı artık yollar maziye.
Unutamıyorum senle öğrendim sevmeyi,
Anlatamıyorum ah ! Derdimi hiç kimseye.

Tutkulu aşk desem ki bildiğin gibi değil
Tarif edilir sevda desem haksızlık olur
Karmakarışık sürgit bilinmezliğe meyil
Anlatsam anlaşılmaz hep nedenim sorulur

Sebebi yok bu aşkın tüm aşklar gibi bahtsız.
Sonu başından belli biteceği yer zaman;
Sınırda belirsiz, kendi içinde yalnız,
Bir anı bekler, bitti bitecek derken her an.

Özünde yok edici besler evcil mi evcil;
Sudan bahane ile masum aşkın müsebbibi.
Değişerek sürdürüp olmak varken iyicil,
Nedir ki bu anlamsız yeğlemenin sebebi?

Alışkanlık olunca yozlaşıyorsa eğer;
Aşkı canlı tutmak mümkün değil mi acaba?
Paylaşılamayan bir avuç özgürlükmüş meğer,
Bitmiş bir aşka ömür biçmek beyhude çaba.

Devlerin Aşkı Büyük Olur boşuna değil;
Düzeltmek yeni baştan aşık olmaktan zordur.
Bırak dağınık kalsın yeni bir aşka meyil
Vermek; doğası gereği en doğru bir yoldur.

Kim derdi ki biz böylesine değişeceğiz?
Yaşanan mutlu günler unutulurken bizler;
Hiç yaşamamışçasına kabul edeceğiz,
Herhalde bizler de :"değişmeyen değişimiz.

Öylesine zor ki sensizliği kanıksamak
Yaşanmamışçasına hiç olmamışçasına
Ayrılığı sıradan katlanabilir sanmak
Çaresiz kabullenmek dayanmak acısına