Öyle Zannediyorum ki Şiiri - Soner Akyol

öyle zannediyorum ki,
bu yüzümdeki nem,
kurumadan önce bulmam gerek seni,
öyle zannediyorum ki,
sönmeden gözümün parıltısı,
geçmeden içimden hevesi,
görmem gerek,
öyle zannediyorum ki,
kendi kendime konuşmaktan beter etmeden kendimi,
kendi kendime yazmamdan korkmam gerek,
bir defaya mahsus olsa dahi,
senin için yazarken seni izlemem gerek,
öyle zannediyorum ki,
bu hissettiğim bu yazdıklarıma denk değil,
ya yersiz yazdığımdan ya da yetersiz,
belki de uzun yıllar sonra bu duyguyu hisseden ilk kişi olduğumdan kalemim hissettiğime denk değil,
öyle zannediyorum ki,
benim sonum benim elimden,
kaderim benim yazdıklarım ve yazacaklarımdan olacak,
vazgeçmek tercihse eğer,
onu da lügatıma eklemeden kaderimi yazıp bitirmem gerekecek,
öyle zannediyorum ki,
saçlarımdan geçmeden üflediğin rüzgârlar,
bir kaç fırtına koparıp göndermem gerek ruhuna,
öyle bir hisset ki yüreğinde beni,
benim olmadığım her duyguyu darma duman etsin,
öyle bir gireyim ki aklına,
esen her yel adımı fısıldasın kulağına,
öyle zannediyorum ki,
buralarda bir yerdesin,
avuç içlerim kadar yakın,
ancak içimdeki yollar kadar karmaşık sana gelmek,
başından tutsam sonunu bulamadan kaybolup gideceğim gibi hayalinde,
en büyük korkumdur zaten uyanıpta seni kaybetmek sanrılarım içinde,
öyle zannediyorum ki,
gerçek üstü bir güzelliği anlatacak şair değilim ben,
aynı kelimeye takılıp aynı şarkıyı dinlememde bundan olsa gerek,
seni benzetebileceğim bir varlık bulamıyorum ya bu kainatta,
bu da tanrının ayıbı olsa gerek,
öyle zannediyorum ki,
o gün geldi,
yazmaktan başka çarem yok, bu sebepten ötürü kendime ruhban demem de bir sakınca görmemem,
bin insanı görmemde, bir insanı görmeden edemem,
işte bu sebepten ötürü kendi yazdıklarımdan korkarım,
ve öyle zannediyorum ki,
bu kitabım da yeni kaderimse,
ilk defa seviyorum seni perestişle.