Öyle Vuruyor Ki Güneş Şiiri - Deniz Budak

Suratım sıcak
ama sırtım üşüyor,
ensem titriyor.
Öyle bir açıyla vuruyor ki güneş,
Havada uçuşan tozları,
Biraz önümde birbirleriyle dans eden renkleri belli belirsiz birkaç ufak sineği görebiliyorum.
Çok saçma bir desen çiziyormuş gibi uçuşuyor hepsi birden.
Onlardan ayrı bir tane var ama...
Daha irice ve sırtı parlak yeşil.
O daha sakin, biraz daha ağırbaşlı.
Arnavut kaldırımının üstünde yatan yaprakta duruyor.
Etrafa bakıyor biraz.
Sonra duruyor.
Ellerini kavuşturuyor bazen
Sonra tekrar duruyor.

Kaldırım taşlarının arasından çimler fışkırıyor.
Arada bir hafif sert esen rüzgar her birini ayrı ayrı titretiyor çimlerin.
Ve onlardan oluşan bir öbeğin hemen yanında,
az önce düşen izmaritten yükselen dumanları bütün yoğunluğuyla görebiliyorum.

Yapayalnız bir aralık ayındayım.
Güneş vurduğunu gördüğüm yere oturdum hemen,
etrafı seyrediyorum biraz.
Böyle durgun olduğum zamanlarda,
bir diğerinin üstünde olan bacağımın, kan akışından dolayı ritmik bir şekilde atışını izliyorum bazen.

Öyle bir açıyla vuruyor ki güneş,
Botumun bütün yorgunluğunu görebiliyorum.
Güzel yaşlanmış.
Kırışıklıkları yerli yerinde,
rengi solmuş ve cildi lekeli.
Teki o çimli taşlara basıyor işte, dumanı biten izmaritin biraz yanında.
Diğeri havada, ritmik atıyor.
Ben ne yapıyorum?
Sahi ne yapıyorum?
Birkaç sinek ve yaprak izlemekten başka hiçbir şey.
Kış ayında ısınmaya çalışıyorum ama onu da tam becerdiğim söylenemez.
Kalkıp gitsem iyi olacak.