Öyle Uzakki Ruhum Şiiri - Atilla Durukan

öyle karanlık,öyle uzaklardayım ki,
hiç ışık damlası yok,kör kuyudayım ben.
gündüz mü, gecemi, dogumu, batımı,
öyle uzakki ruhum,uzakları aşıyor,
ben kimi, neciyim,nerede, kiminleyim,
bir yudum suya mahkum,ışıklara mahrumum,
günlerin adı kayıp, geceler nerede ya rabb.
öyle uzakki ruhum,bedenimi aşıyor,

bir küçük ışıga,bir sese muhtacım ben,
yılların ötesinden, yıllara muhtacım ben.
bir nefese, bir sese versem adımı,
nefesime nefesin,sesime ses ver yarim.

ruhum karanlıklardan yükselirken mavinin sonsuz derinliklerine,
sevdam ucsuz bucaksız yalnızlıklarda yandı,
durmadan büyüyen sevdamın acıları,
toprak misali serilen ruhumda son buluyor.

erişti yoklugunda ruhi kuvvete kalbim,
karıştı canıma can,bende degil bedenim.
yükseldi ruhum candan,yaklaştıkca canana,
yaklaştıkça ufkuna, kavruluyor bedenim,
aşkı ararken ruhum, düştü aşk cehennemine,
aşık oldum ben aşka, aşkta bana sevdalı,
aşk sardı tenimi, tenim aşka sevdalı,
sürükler aşkım beni cananın denizine,

15.10.2011