Öyle Tutuklu Kaldım Ki Şiiri - Sait Karagöz

Öyle tutuklu kaldım ki; giden günleri saymıyorum.
Gecelerim sabah çıkmıyor güneşim ayılmıyor.
Nazarımda başka bir sima belirmiyor.
Gönül, senden başkasına asla kanmıyorum.

Öyle tutuklu kaldım ki; ilelebet çıkamıyorum.
Seninle büyüyen sevgim, sensiz ölmüyor.
İnsan bir kere kitlendi mi, hiçbir anahtar olmuyor.
Yaşamaktan bıksam da, sevmekten bıkamıyorum.

Öyle tutuklu kaldım ki; elemin eza değil keyif veriyor.
Çehrelerde seni anımsatacak izler tarıyor.
Yine de ummaktan vazgeçmiyor, her yerde arıyor.
Yaklaşıyor, yaklaştıkça da çaresiz kalıyorum.

Öyle tutuklu kaldım ki; sende müebbet mahkum kalıyorum.
Seni gördüğüm günden beri, zaman akmıyor.
Sonu mutluluğa eren bir hikaye, sensiz yazılmıyor.
Geçmişin geçmediği günleri, yalnız yaşıyorum.

Öyle tutuklu kaldım ki; yarınlara varamıyorum.
Güzel günler ufukta bir türlü görünmüyor.
O hep beklenen gönül misafiri gelmiyor.
Bil ki; seni sensiz yaşayarak yaşlanıyorum.

12.10.23 İstanbul