Her sabaha yalnızlığıyla başa çıkarak uyanıyordu. Onsuzluğu solunda, yoksunluğu önünde.
Az önce düştü yanaklarından çenesine pişmanlığı.
Gözünde tütsü kokuları, yüzüne çarpsa da suyu her sabah yalnızlığıyla başa çıkıyordu.. Müphemliği dahili sorunuydu.
Hıçkırığı geçmişten kalmış, geçmişi unutmasına engel.
Arkasına bakmadan gitmeyi başarsa da, her sabah yalnızlığı ve pişmanlığıyla başa çıkmak zorundaydı..
Öyle sanıyordu?
Her zaman yanımızda olacak kadının
her yerde yanında olmaya ant içtiğimiz
üç ayaklı dünya adaletiydi sevdamız;
sen,
ben,
gölgen-gölgem..
Devamını Oku
her yerde yanında olmaya ant içtiğimiz
üç ayaklı dünya adaletiydi sevdamız;
sen,
ben,
gölgen-gölgem..
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta