Öyle Sandım Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Öyle sandım...
Herkes gökyüzüne bakardı ama seninki bir başka akardı maviye...
Herkes teninde bir ateş taşırdı ama, senin sıcağın cehennem narıyla yarışırdı...
Herkes adımı kolayca söyler çağırırdı belki ama, sen...
Sen söyleyince kalbim çıkacak gibi olurdu yerinden...

Öyle sandım...
Yani inandım be gülüm...
Hani sokaklarda bombaların patlamadığı
Çocukların oynarken mayına basmadığı
Ne bileyim dost yüzlü dost bakışlı insanların karşılaşıp selamlaştığı ülkem gibi
Yurdum vatanım gibi bildim seni...İnandım...
Onca nefretin arasında, onca yalanın, sahteliğin riyakarlığın
Cebinde aşk taşıyan şair gibi, yazdığım şiir, sevdalandığım şehir gibi...
İnandım...

Öyle sandım...
Herkes çekip giderdi hayatımdan ama, gitmezdin sen...
Herkes sövüp dururdu ardımdan
Alçakça, haince vururdu sırtımdan belki ama, vurmazdın sen...
Herkes... Herkes söver gibi aşka, sadece tende kalır, öldürürdü ruhunu ama
Dokundukça parmak uçlarında hayat bulurdum ben...
Teninde yaşatırdın beni, soluğum olur, nefesim olur, sesim olur
Öldürmezdin sen...

Öyle sandım...
Vira bismillah! diyen balıkçının nasibindeki dua gibi
Atınca oltamızı bu aşk denizine
Boş dönmeyiz derken...
Yolunu kaybetmiş bir yunus gibi, sahile vurdun beni...

Asırlık çınarın kökleri gibi sağlam bizim yüreğimiz derken...
O çınarın dalından çektin, kopardın... Savurdun beni...
Her şehir talan olurdu belki, her bina yıkılırdı depremde ama
Sarssa da bakışların olmadık zamanda beni...
Yıkmazdın sen...

Öyle sandım...
Sen başka biriydin... Sen aşka öyle biriydin...
-Ki çizerdim yazdığım bütün şiirlerin üstünü
Silerdim senden başka bütün isimleri
Üstüme bulaşan şehirleri telaşla silkelerdim ceketimden...

Herkes ağlardı ama, sen ağlayınca gök delinir sele kapılırdı yüreğim
Herkes üzülür, canı yanar herkesin, herkes kanardı ama
Sen susunca, sen dudağını bükünce, sen küsünce bana...
Sabaha secdeye dururdu gece
Niyazım olurdun
Aşk derler ya hani, yakar kavurur
Sen benim o aşkta zemheri ayazım olurdun...

Öyle sandım...
Çıkmaz sokağa girmiş iki tesadüfdük biz
Bizden yola çıkıp, bize giden, bizde yorulan, bizde dinlenen...

Olmasan da sensizliğin aciz kaldığı
Olmasan da yalnızlığın sustuğu, olmasan da...
Bir türkünün seni anlattığı
Koskoca bir şehrin her sabah sana selam verip
Sana uzattığı bir eldin sen...

Her şey giderken
Yola düşerken umudu bir annenin, yaşlı bir adamın merhameti
Ya da cebine koyduğu sevinci bir çocuğun...
Onca giden şeyin arasında gel/din sen...

Öyle sandım...
Yani... Yani inandım gülüm...İnandım...

Oysa herkes dalıp gidermiş senin gözlerine
Sevebilirmiş herkes seni
Herkes kırabilir, sarabilirmiş kolayca yaranı
Herkes çağırabilirmiş pervasızca seni
Gidebilirmiş senden...

İnandım...

"Herkes parmak uçlarında ezber yapabilirmiş coğrafyanı..."

Ne bileyim mesela herkes dudağını....

İnandım...

Ben senin saçlarının telinde kalan...
O tek yalandım...

İnandım...

İnandım...

Ocak2017/İstanbul