Öyle ölüyüm ki... Şiiri - Zafer Zengin E ...

.

I.

ikiye ayırmışım
kan gölü içine
göz yaşı mayalandığında gövdemi

yenilgim
bayrağım indiğinde başlar
yaman yanında taş kalırdı

sus kadındı
adım orada susardı

II.

- kitabım hayinin elinde suç unsuru -

dilimde aşk yalvardım
kapılar kırdım
kendimi doğradım
anlatamadım
sus’da
tanrı unutulurmuş
düşünce anladım

derzime, kan yakındım

III.

ince giymiş ömrü
ikimizi büyütür
arsız bağrımızda uslanmaz
usandırmaz

hepsi kül ederse kendini
bilmeyecekler
susun ömrü yediğini

sen bil ki
beni boğ içinde
mazlumum düştüğüm yerde

sus

öyle ölüyüm ki
titrerken susun elleri
saplanıp zehirimin kabuğuna
kayıptır içeri attığım

üşümek değil

sus

IV.

mabedinde kokum
ayağım elim
görmediğim yüzü sevdim

yemek kadar yapışkan değil ki
su için kan döker rengi
şair keser elleri
ya öpüşleri
kimse kleopatra dememeli
kendini öldürür güzeller
yüzlerinde renkleri

çıbanlar öksürür
et kokusu sinmiş çarşaflarda
hepsini yazdılar
yazdırdılar sana

madem ki irin var

sus

V.

aklım zayi tutanaklarda
savaş zayiatı
kim bulsa ben öleyimler de

/denizi düşünüyorum bu aralar.. yangın içim..sözümle besleniyor balıklar
sayıyorum larvaların dansını adım adım.. biliyorum içlerinde ışık varken
ağır ağır sönüyorlar..duyuyorum sızılarını.. sızlıyorum..acıyorum./

öyle güzel düşmesi
sardunya kadar nefesi
bel ki destina
koşsa yaprağın kenarını anlatsa
anlasa
iki iklim yetmez çığlığına
konuşmayacaksan

sus

getir dilini
imgesi kendisi
koparsam
içime düşer sesi
böylesi sevmeli

unuttum
bakılmamış analara
zehir sürülmüş bıçak uçlarına
umuttum
unuttum
gençliğim tapınak anadolu
dönmüşsen sırtını

sus

unut

VI.

hançerim gelip geçmeli içinden
sorgulanmalı ayrılıp kavuşmalar
sus’a henüz çok var

seslerim fısıltı şimdi

başlıyorum

titreme
sarı ölgün gülün yüzünde
leke sürseler
kirpiği düşer gövdeye

ahh inleme
hasret uzaktır öpülmeye

bitmemiş işlerden başlar su
akışkan ki
civa sürülse durmaz yerinde
ağrılı yüzünde ömür pembe

satıh
el konan perdahlı sehpa
asıldıkça bir zulüm
gül gelir insana ölüm

sus

adı şimdi hiç

VII.

gölgeye süzülür tüysüz kanatlar
uçlarında geçilen yolların ortası
çıksa kar kapatır
sel basar
tipi boran
yakalasa sus

kurgu kırılmadan..unutulmadan/

yeşil yazılar yeniden doğuşa
kırmızılar ayrılığa
bordolar hüzne
siyah düşe
beyaz hiçe
nefesinden ver yüzüme
bırak gülümsemeni gözüme
şimdi ilişme
sızım düşer dizlerime

s a k l a n m a

asit kokar koltuk altımda
yasla dudağını yasla alnıma

a y r ı l m a

sus

02 05 2005

.