Öyle Çok Senim ki...! Şiiri - Adem Yıldırım

Yine sensiz bir akşamdayım hayalinle baş başa
Yürüyorum, nereye ve niçin gittiğimi bilmeden
Güneş çoktan batmış, Ay zoraki dikilmiş tepemde
Dilimde o meşhur şarkı mırıldanıyorum
“Akşam oldu hüzünlendim ben yine”
Sokak lambalarını biri bir geçiyorum
Gölgem pervane oluyor etrafımda
Ellerim cebimde, başım önümde
Yavaş ve gayesizce ilerliyorum...

O kadar dolmuşum ki senle ve hasretinle
Kaldırımlar bana dar geliyor,beden yüreğime
Öyle çok özlüyorum ki seni
Tanışalı az zaman olmasına rağmen
Sanki yıllardır hasretim sana
Ne çok sevmiş, ne çok yanmışım ki;
Dağlar dayanamaz çektiğim “ahh”lara

Dalmışım hayalinle gidiyorum
Beni ayakta tutan tek şeyle,hayalinle
Etrafımda olup bitenlerden bihaber
Saatime bakıyorum, vakit hasret vakti
Soğuk bir rüzgar ensemde Azrail'in nefesi gibi
Hasretinle anlaşmışlar besbelli
Beraber sarıyorlar bütün bedenimi

Acaba ben böyle deli divane gezerken
Sen neler yapıyorsun, nelerle meşgulsün
Arasam sesini duysam diyorum
Sonra vazgeçiyorum, ya müsait değilsen
Eski mekanlarıma mı gitsem?
Dostlarımla sohbet eder,kafamı dağıtırım
Ama hiç istemiyorum gitmek, zorla da olmaz
Ben senin hayalinle olmak istiyorum bu akşam
Geceye hatta sabaha kadar seninle olmak istiyorum

Yine sensiz bir akşamdayım
Bulutlar sarmış Ay'ı, bir tek yıldız yok
Ay benim gibi,ben Ay gibi yapayalnızız
Gözlerim ufka dalarken;
İçime dağ gibi çöküyor özlemin
Bir de değil üstelik,sıra dağlar misali
Ne bitmez tükenmez cefaymış bu sevda
Şairin dediği gibi ayrılıkta sevdaya dahilmiş
Herkes gibi birlike olacak değildik ya
Öyle ya cefa çekmeden aşk olmaz ki
Ne demişler “ Aşk davaya benzer;
Cefa da şahide, şahidin yoksa davayı kazanamazsın”
Ben şahitlerimi çoğaltıyorum sevdiğim,
Sen davamıza mukayyet ol

22 / 07 /2009 Erzincan – Üzümlü