Öyle Bir Özlem ki Şiiri - Atilla Özişitmez

Hasretin vuruyor, ıssız ve sevgi yoksunu sahillerime
bu akşam,
yokluğun bir avuç kum gibi kayıp gidiyor
parmaklarımın arasından,
ellerim boşluğa uzanıyor, silüetini görüyorum
kapıda öyle duruyorsun, hafiften bir tebessüm
gamzeli yanaklarında,
saçlarından süzülen yağmur damlacıkları toplanıyor
en uç kısımda
tutunuyor düşmek istemiyor,
bir avizenin kristalleri gibi parlıyor
hafiften titriyorsun,
ellerin buz gibi, bakışların sımsıcak
üşüdüm diyorsun,
bendeki yangınlara aldırmadan,
buharlaşıyor gözlük camların
odanın sıcaklığından,
ıslak mont'unu çıkartıyorsun üzerinden,
damlalar düşmemek için direniyor
kızıl saçlarından,
sımsıkı tutunuyor.
Oysa dışarıda yağmur yağıyor
benim yüreğimde kar fırtınaları, boranlar,
kıyametler kopuyor,
her şey aslına dönmeli diyorum,
damlalar buluta doğru buharlaşmalı,
ıslak saçlarından, kar beyazı bulutlara,
bir haziran akşamında yüreğim sana doğru uçmalı
hiç bir kötülüğe bulaşmadan ve kirletmeden
tüm hatıraları.
Bir zeytin ağacının kökleri kadar bağlıyım sana,
hani diyorum gözlerinin ışığı olmasa
kururdu dallarım,
tüm yeşillerim ölüm siyahına bürünür,
her yeni başlangıç biraz daha eskitir yarınları,
bense göğüslüyorum tüm yok oluşları
ve sana döneceğim günü bekliyorum
ölümle başlıyorsa tüm varoluşlar
mecalim kalmadı artık
sana geliyorum.
Bir akşam alacasında buluşmak hem de,
Ak denizin yosun kokan sahillerinin
portakal çiçeklerinin kokularıyla buluşması gibi
buluşmalıyız,
ay ışığı değmeden bakışlarımıza,
ve sönmeden içimizdeki kor yangınları,
öyle bir buluşma ki, tüm ayrılıkları kıskandırmalı,

bir başka boyutta, yepyeni el değmemiş umutlarla
yağmurların saçlarına yağdığı bir akşam olmalı,
çıkıp karanlıkların içinden, gelmelisin yeniden
ellerinde kitaplar,
yüreğinde binlerce yıllık bir özlemle,
mont'un o akşamki gibi ıslanmış olmalı,
damlalar yine kızıl saçlarına sımsıkı tutunmalı,
ve mavi çiçekler açmalı bakışlarında,
hafiften titriyorken,sen ve zeytin ağaçları
gelmelisin, bitmeli bu hasret,
yağmurların yağdığı bir ak deniz akşamında...