Öyle bir gün gelecek ki,
Ben bile, ben bile unutmuş olacağım seni.
Pamuktan ellerin taşa dönecek,
Gözlerinde çağlamayacak ırmak ırmak.
Kurduğumuz hiç bir hayal hatırlanmayacak.
Hatta tanınmayacak yüzlerimiz.
Sevdamızı anlatan her mısra,
Tozlanmış kitaplarda dahi bulunmayacak.
Her gün bizim için batan güneş,
Başka aşkları ısıtmak üzere doğacak belki.
Bağıra bağıra söylediğimiz tüm şarkılar,
Mırıldanacak kadar dahi kalmayacak akıllarda.
Karanlık çepeçevre saracak bedenlerimizi,
Korktuğumuzda tutunacak bir el,
Başımızı koyacak bir omuz olmayacak.
Bahçemizde filizlenen güllerin yaprakları,
Teker teker solup dökülecek toprağa.
Sonra uzunca bir yol geçecek üstümüzden.
Sana çıkan tüm yollar kapanacak yavaş yavaş.
İkimizde çıkmaz sokakların içinde,
Son bir kez daha sarılamadan birbirimize kaybolacağız.
Öyle bir gün gelecek ki,
Ne sen beni tanıyacaksın,
Ne de ben senin o güzel gözlerini.
İkimizde hatırlanmayacağız.
Kayıt Tarihi : 28.2.2019 07:49:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Zafercan Öztürk](https://www.antoloji.com/i/siir/2019/02/28/oyle-bir-gun-gelecek-ki-4.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!