Öyküsü olmayanın içi boştur

gökyüzü kadar geniş gören gözlerin
hasretin yürüsün özümde gözümün bebeğisin.
sen bana allahından bul dediklerisin
ey hayat dudağına gülücük ol artık
bu hasret yüreğimin buyüzü dökük gözlerimin
tapınağımı taşıyorsun solun sol omzunda
eşiğinde güneş içip ay derdiğim
şiirimin her dizesine ateş düşürdüğüm.
yüreğine buz erittiğimsin.
gözbebeklerinin dipsizliğine
yürek soyar koyarım yasnura.
gözsuyumla sularım gelen yolunu
bir lokma hüzün boğazımı tıkadı gel.
gece rengini süte kesti ağuzdu
aşk dünyayı aşka boğuyordu,
süt gibi açılıyordu.
acım anasının emceğini kesecek gelmesen
gündüz gibi gecelere al beni
maviş gökte yıldızlara sal beni
bir solukta yaşayalım sevdayı
ay ışığı alşafkında bul beni
hangi baharın önü kesilmiş kıştan
selamımı alacaksın göçmen kuştan
göğe bak anlarsın kardan yağıştan
aynı yatakda yatamadık aynı bedende olsakda.
ben düşürürüm başımı önüme aklan diye
acıtma taşıyamam bundan fazlasını
günlerdir ne çok ihtiyacımdın
avaz avaz bağırıyordu gözlerim duy diye.
yalnızlığım karanlık.
ah bilirim şiir yük taşımaz
yılan gibi çırçıplak süzülür yürekten,
dil gibi ağızda..
istanbul türkü söyler gecenin mavisine
ben vurmuşum yüreğimi yalnızlığın kıyısına
gökyüzü kusuyor bulutlarını yıldız hatrına
yağmur sesleri sekerek karışıyor dalgınlığıma
sözsüz sonsuzluk üzerime abanmış
çiçeklerin sesleri kıyıma dayanmış
kül rengi sularım korkunçtur geceleri
türkülere gömerim yüreğimin kör sesini..