Öykünme Şiiri - Elcan Bayram

Öykünme

İçimde bir yangın var,
bir kara bela, bir tutku, bir öykünme.
bir kaldırım taşı ağırlığında.
yani dediğim, birinin göğsüne konmuş verem,
sigarasını yarım bırakmış
kül tablasında.
yani, vodkası hep iç cebinde.
kafasını yarına sağ çıkaracak kadar dolu cüzdanı,
yörüngesini bellemiş havada salınan elleri,
buruşuk yüzü, gözü.
bir yoksulluk türküsü sarhoş ağzında,
yani, bir ayyaştan bahsetsem
satır sonunda sana çıkıyor.
ve kimin umurunda Güneşin nereden battığı
ya da uzayın o ıssız sonsuzluğu.
bir firengi kapmış
sokak kadınından
- boşuna mı yeminliyim sanki sokak kadınlarına -
bir firnegi sebebi, avuç içindeki döküntü
yani satır aralığını ne kadar bıraksam,
artık ne şiir yazsam, hep sana öykünür.

Defolup gitmek kaldı bana bu kıştan.
Yarıda bırakmamışım sigaramı
kül tablasında.
yani vodkam yok iç cebimde
kafamı yarına sağ çıkaracak kadar dolu cüzdanımı unutmuşum evimde.
yörüngeme sen hariç her şeyi sığdırmış,
buruşuk yüzü, gözü - alıp
bu arsız kederler oynamadan aklımın dengesiyle
defolup gitmek kalmış bana bu ahmak kış gününde.

Sirayetine kaptırmışım kendimi
bu afilli acıların.
Yakamozmuş, deniz atıymış, bunlardan bana neymiş
kim kime aşıksa, kim kimi öldürmüşse,
ve dolar kurunun dalgalanması
kimin varını yoğunu almışsa hepten,
defolup gitmek de bana kalmış
bu sersefil kış gününden.

Öykünme / Elcan Bayram